سازمان اقدام آشکار جهانی

۱ – قوانین بین‌المللی حقوق بشر

مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ میلادی، اعلامیه جهانی حقوق بشر را تصویب کرد. این اعلامیه با عنوان «ضابطه و معیاری مشترک از موفقیت برای همه مردمان و ملت‌ها» تهیه و تدوین شد و برای نخستین بار در تاریخ بشریت، حقوق بنیادی مدنی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی را که تمامی انسان‌ها باید از آن برخوردار باشند، شرح داد و تعیین کرد. این اعلامیه همراه با میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی و دو پروتکل اختیاری آن، همچنین میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، در مجموع قوانین بین‌المللی حقوق بشر را شکل می‌دهد.

کشورهای جهان، از جمله ایران، این قوانین را در کشور خود تصویب کرده‌اند، این قوانین را امضاء کرده‌اند و متعهد به رعایت و اجرای آن در کشور خود هستند. تعهد به احترام و رعایت حقوق بشر یعنی کشورها باید از دخالت در /یا محدود کردن برخورداری از حقوق بشر افراد جامعه خود، خودداری کنند. همچنین باید از نقض حقوق بشر افراد جامعه خود جلوگیری و آن‌ها را در برابر این نقض، محافظت کنند. همچنین باید دولت‌ها حامی رهایی افراد از تبعیض نسبت به قوانین بین‌المللی باشند و برای تسهیل برخورداری تمامی افراد جامعه از حقوق بشر بنیادی خود، اقداماتی مثبت به عمل آورند.

۲ – دگرباشان جنسی و قوانین بین‌المللی حقوق بشر

اصل «عدم تبعیض»، از بنیادی‌ترین اصول حقوق بشر است. همچنین حقوق بشر، حقوق «نوع انسان» است و نمی‌توان کسی را در حاشیه آن قرار داد. همان‌طور که در تمامی قوانین بین‌المللی، آشکارا اشاره شده است که نمی‌توان تمایزی بر اساس مواردی مانند نژاد، رنگ، جنسیت، زبان، مذهب، باور سیاسی یا هر باور دیگر، خاستگاه ملی یا اجتماعی، دارایی و تولد یا هر موقعیت دیگری برای افراد جامعه خلق کرد. همچنین هیچ‌گونه تمایزی نمی‌تواند بر پایه موقعیت سیاسی، قضایی یا بین‌المللی کشور یا سرزمینی که شخص به آن تعلق دارد قائل شد (ماده ۲ اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده ۲ در میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، ماده ۲ در میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی).

در متن قوانین سازمان ملل، بدون هیچ شبهه‌ای اشاره شده است که هر وضعیت یا موقعیت دیگری نمی‌تواند باعث ایجاد تبعیض در اجرای قوانین بین‌المللی حقوق بشر شود. گرایش یا هویت جنسی انسان، مانند نژاد یا زبان مادری او، وضعی طبیعی یا ذاتی است که چه به لحاظ اخلاقی و چه به لحاظ حقوقی و طبق قوانین بین‌المللی حقوق بشر، اجازه تبعیض بر این اساس را به هیچ دولتی نمی‌دهد.

۳ – سه قانون حقوق بشر

اعلامیه جهانی حقوق بشر توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۸، در پاسخ به جنایات صورت گرفته در جنگ جهانی دوم تدوین و تصویب شد. در ابتدا این اعلامیه غیرالزام‌آور و فاقد ضمانت اجرایی بود اما بتدریج تبدیل به قانونی جهان‌شمول شد که رعایت آن توسط دولت‌ها، الزامی است. بر اساس منشور سازمان ملل، کمیسیون حقوق بشر شکل گرفت تا تصویب و اجرای این قانون را نظارت کند که امروز نام آن به شورای حقوق بشر سازمان ملل تغییر یافته است و دفتر آن در شهر ژنو در کشور سوییس است. این اعلامیه در نیمه دوم قرن بیستم، به دو شاخه تقسیم شد و یک شاخه تبدیل به «میثاق حقوق مدنی و سیاسی» و شاخه دوم تبدیل به «میثاق حقوق اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی» شد و این دو میثاق در کنار اعلامیه جهانی حقوق بشر، سه قانون اصلی حقوق بشر در جهان امروز هستند. بر این دو میثاق، «پروتکل اختیاری مربوط به میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی» و «دومین پروتکل اختیاری میثاق بین‌المللی حقوق سیاسی و مدنی به‌منظور الغای مجازات مرگ» نیز تدوین و تصویب شده‌اند.

علاوه بر اینکه تفسیرهای رسمی سازمان ملل متحد، تاکید می‌کنند که دگرباشان جنسی (گی‌ها، لزبین‌ها، دوجنس‌گراها، تراجنسی‌ها و دوجنسی ها) در قوانین بین‌المللی قید شده‌اند و نمی‌توان بر اساس هویت و گرایش جنسی افراد، تبعیضی در اجرا و حمایت از حقوق بشر افراد قائل شد؛ همچنین قوانین بین‌المللی جوگ‌جاکاراتا نیز توسط سازمان ملل متحد تصویب شده‌اند که بر حقوق افراد با توجه به گرایش و هویت جنسی آنان تاکید می‌کنند.